Voor Huben (Huub van Leuven, Haarlem, 1964), is kunst geen eindproduct, maar een proces van bewustwording. Zijn werk vertrekt vanuit verwondering, over de mens, over moraal, over wat we normaal zijn gaan vinden zonder het te bevragen. Hij ziet kunst als een ruimte waarin twijfel, ongemak en mededogen naast elkaar mogen bestaan. Niet om te oordelen, maar om te voelen.

De naam Huben is een bijnaam die vrienden hem al in zijn jeugd gaven. Juist omdat die naam zo vertrouwd, veilig en eigen voelt, heeft hij ervoor gekozen om als kunstenaar onder die naam te werken.

Zijn werkwijze is intuïtief en materiaal gedreven. Huben werkt met wat zich aandient: hout, lood, bloemen, afval, materialen met een verleden, met zichtbare sporen van gebruik. Zijn jarenlange ervaring als aannemer vormt een onlosmakelijk fundament in zijn werk.

Hij denkt in structuren, maar creëert vanuit het moment. Zijn handen zijn vaak sneller dan zijn hoofd; daarin schuilt de kracht van zijn werk: een rauwe eerlijkheid, balancerend tussen controle en overgave.

Huben maakt objecten, installaties en beelden die zich onttrekken aan vaste interpretaties. Zijn werk beweegt zich tussen maatschappelijke kritiek en menselijke compassie, zonder expliciete boodschap. Elk werk nodigt uit tot een persoonlijke ontmoeting, of juist tot afstand. Begrip is geen vereiste; gevoel is voldoende.

Soms brengt het verstilling, soms dialoog, soms niets. Juist die openheid geeft het werk betekenis en ruimte voor uiteenlopende interpretaties.